در کتاب ادریس آمده: روزی حضرت ادریس پیامبر، به یاران خود رو کرد و گفت: روزی فرزندان آدم در محضر او پیرامون بهترین مخلوقات خدا به گفتگو پرداختند، بعضی گفتند: او پدر ما آدم علیه‏ السلام است، چرا که خدا او را با دست مرحمت خود آفرید، و روح منسوب به خود را در او دمید، و به فرمان او، فرشتگان، به عنوان تجلیل از مقام آدم علیه ‏السلام، او را سجده کردند، و آدم را معلم فرشتگان خواند، و او را خلیفه خود در زمین قرار داد، و اطاعت او را بر مردم واجب نمود.

جمعی گفتند: نه بلکه بهترین مخلوق خدا فرشتگانند که هرگز نافرمانی از خدا نمی ‏کنند، و همواره در اطاعت خدا به سر می ‏برند، در حالی که حضرت آدم علیه‏ السلام و همسرش بر اثر ترک اَولی از بهشت اخراج شدند، گرچه خداوند توبه آن‏ها را پذیرفت و آنان را هدایت کرد، و به ایشان و فرزندان با ایمانشان وعده بهشت داد.

گروه سوم گفتند: بهترین خلق خدا جبرئیل است که در درگاه خدا امین وحی می باشد. گروه دیگر سخن دیگر گفتند: گفتگو به درازا کشید تا این که آدم علیه ‏السلام در آن مجلس حاضر شد و پس از اطلاع از ماجرا، چنین فرمود:

ای فرزندانم! آن طور که شما فکر می کنید، نادرست است. هنگامی که خداوند مرا آفرید و روحش را در من دمید، بلند شده و نشستم. همینطور که به عرش خدا می نگریستم، ناگهان پنج نور بسیار درخشان را دیدم. غرق در پرتو انوار آنها شدم و از خداوند پرسیدم: این پنج نور کیستند؟ خداوند فرمود: این پنج نور، نورهای اشرف مخلوقات، باب‏ها و واسطه‏ های رحمت من هستند، اگر آن‏ها نبودند تو و آسمان و زمین و بهشت و دوزخ و خورشید و ماه را نمی ‏آفریدم.

پرسیدم: خدایا نام این‏ها چیست؟ فرمود: به عرش بنگر. وقتی به عرش نگاه کردم، این نام‏ها را مشاهده نمودم: بارقلیطا، ایلیا، طیطه، شَبَر، شُبَیر (که به زبان سریانی است، یعنی محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام) بنابراین برترین مخلوقات این پنج تن هستند